De dag begon prachtig gisteren. Ik genoot intens van het zitten in mijn bubbel, luisterend met mijn headset op naar de mooiste klassieke muziek, dromend over nieuwe plannen, met een warme cappuchino in mijn hand. Een betere start van de dag kon ik me niet bedenken…
Er stond een lange wandeldag voor de boeg, dus ik rekende snel af na mijn laatste slok, om de wandeling in te zetten. Het was nog wat bewolkt maar de temperatuur was heerlijk. Ik genoot intens van elke stap en realiseerde me weer hoe bijzonder het is om deze vrijheid te kunnen nemen.
Geheel onaangekondigd kwam de gedachte “Waar heb ik dit aan verdiend?” voorbij, waarna ik met mezelf in gesprek ging. Ik bedacht me “Ik hoéf ‘dit’ niet te verdienen.” Het enige wat ik heb te doen is een integer en goed leven leiden met oog voor mijn medemens, kijkend waar ik van betekenis kan zijn. En dat is wat ik doe en/of probeer, elke dag weer.
Maar toch volgde er nog een andere gedachte “Wanneer houdt dit geluk op?” en “Wanneer gebeurt er iets waardoor dit geluk(sgevoel) ‘bergafwaarts’ gaat?“ Alsof ik het geluk niét verdien?! Een ongegronde angst, die we misschien allemaal wel kennen. Een negatieve gedachte waar ik liever geen aandacht aan wilde schenken, want alles wat je aandacht geeft wordt groter…
En zo werd aan het einde van deze dag mijn gedachte mijn werkelijkheid! Het was inmiddels avond, toen ik mijn leesbril wilde pakken. Maar ik kon ‘m nergens vinden!! En ineens was het daar, de ‘kentering’. De dag was ook bijna té perfect, leek het wel…
Ik liep in mijn gedachten de hele wandelroute af, tot het punt waar ik in mijn herinnering de bril nog gedragen had. Ik dacht aan alle momenten dat ik mijn tas had geopend en alle keren dat ik van (zonnen & lees)bril had gewisseld. Ik keerde wel drie keer mijn rugzak binnenstebuiten en doorzocht alle hoeken van de woonkamer, maar niets…
Ik kon er niet van slapen! Het was geen goedkope bril maar belangrijke nog, het was een bril met emotionele waarde, gekregen van mijn moeder!! Ik besloot om de volgende dag de hele route terug te lopen, en probeerde de slaap te pakken.
De volgende ochtend ging ik samen met Art bij de Hema langs, waar ik de dag ervoor als laatste nog een nieuw pluutje had gehaald. Geen bril! Ik belde daarna naar theehuis Rhijnauwen. Geen bril! We dronken even een koffietje samen waarna ik de wandelroute inzette. De straat uitgelopen belde ik voor alle zekerheid ook nog even naar de Stay Okay met de vraag of iemand mijn bril toevallig had gevonden. Daar kreeg ik geheel onverwacht het goede nieuws dat mijn bril was afgegeven! Ik kreeg kippenvel all over…
Terug naar de vraag “Wat had ik gedaan om dit te verdienen?” Even moest ik denken aan alle keren dat ik voor anderen van betekenis had kunnen zijn. Dat ik een gevonden voorwerp had afgegeven of iets anders had kunnen doen om mijn medemens te helpen. En blijkbaar had ik inmiddels voldoende Karmapunten ‘verdiend’ waardoor ik nu míj́n punten kon verzilveren.
De vinder had helaas geen nummer of adres achtergelaten voor mij om iets terug te kunnen doen. Dus deze keer mocht ik écht ontvangen. Eenmaal de bril in mijn hand heb ik mezelf maar zachtjes bedankt en heb ik mezelf beloofd om mijn inmiddels geplunderde rekening zo snel mogelijk weer aan te vullen met nieuwe Karmapunten.
Mijn reminders (food for thought) waren:
- vertrouw in je medemens
- wie goed doet, goed ontmoet
- leren ontvangen zónder altijd iets terug te (willen/hoeven) doen
En…(heel praktisch voor de wandelaars én brillenmensen onder ons),
- plak in alles wat van waarde is, iets waarop je telefoonnummer staat. Zo had de vinder mij in dit geval meteen kunnen bellen, waardoor ik waarschijnlijk iéts beter had kunnen slapen.
Voor alle vinders een dikke dankjewel!
Liefs, Bo
Comments