Wat een hectische dag! Na een vliegreis van 16 uur, lag er nog slechts één uitdaging voor me. Ik moest mijn laatste vlucht naar India zien te halen. In het kort; koffer ophalen, door de douane, koffer opnieuw inchecken, weer door de douane, rennen naar de gate, en dat alles in 15 minuten!!
Toen ik met mijn koffer in een grote rij bij de douane belandde, zakte de moed me in de schoenen. ‘Onmogelijk’ dacht ik, maar opgeven was géén optie! Dan maar aan iédere passagier in de rij vragen of ik voor mocht (‘dringen’, zo voelde het ;). Tot mijn verbazing zeiden ze allen ‘Ja’. Yesss, door de douane!
Eenmaal mijn koffer weer ingecheckt, snelde ik me door de 2e douane (en ja, ook hier moest de camera eruit, de laptop, en natuurlijk ook de broekriem ;). Met slechts 3 minuten tot vertrek en 20 gates te passeren, restte mij niets anders dan te rennen naar de betreffende gate. Echter, eenmaal de pas ingezet kwam ik tot de ontdekking dat na 16 uur reizen mijn handbagage net iets te zwaar was voor een afstand van 20 gates. Mijn benen weigerden. Ik zag een kleine taxi-cart voorbij komen met 1 passagier erop en ik waagde het erop. ‘Of ik erop mocht springen’? En wat een geschenk, ook hij zei ‘ja’! Een race naar de gate volgde, en dankzij al mijn Hero's van de Dag, kwam ik nét op tijd!
VRAAG EN HET WORDT GEGEVEN
Ik vond het altijd een beetje spannend, om hulp vragen. Dacht al snel, "Wat als ze nee zeggen?" Maar creëer je met die gedachte al niet de uitkomst? Hoe fijn voelt het om te kunnen geven? Moeten we mensen niet vaker de gunst doen, ze om hulp te vragenSoms krijgen we een ‘ja’ en misschien een glimlach erbij. Soms krijgen we een ‘nee’, en hoe erg is dat? Vraag je niets, dan heb je ze nooit de kans gegeven.
Probeer het ook eens wat vaker...
