Ik loop met mijn koptelefoon op, met een nog niet helemaal wakkere Beer aan mijn hand, de straat uit. De klassieke muziek brengt me vrijwel meteen in ‘the zone’. De ’noise cancelling' maakt dat er bijna niets meer van mijn omgeving hoorbaar is. En ik vind het geweldig! Even geen geluid, geen getoeter, geroep en geklets om me heen…
Eenmaal de hoek om zie ik in alle snelheid de wereld aan me voorbij gaan. Het is spitsuur, en dat betekent een gekrioel van bussen, auto’s en fietsers door elkaar. Op de achtergrond zie ik schilders kozijnen schuren, maar ik hoor het nauwelijks. Het blijft stil in mij.
Terwijl ik oversteek, kijk ik de mensen aandachtig aan, één voor één. Ik zie een jonge kerel op z’n e-bike, druk bellend met een telefoon in zijn hand; een moeder met haar dochtertje in de bakfiets, wijzend naar Beer; een oudere man lopend, genietend van zijn vers gebakken croissantje. En zo begint iedereen z’n dag. Ieder op z'n eigen manier, met z'n eigen verhaal, in z’n eigen wereld. Voor de een is de wereld kleurrijk, voor de ander zwart/wit. De een begint zijn dag rustig en gestructureerd, de ander ervaart een gekras van lijnen en kleuren door elkaar. En zo was mijn nieuwe wereld in Utrecht ook lange tijd, één chaos!
Terugkijkend realiseer ik me hoé lang het heeft geduurd, voordat ik in deze chaos, mijn innerlijke rust kon (her)vinden én bewaren! Was mijn keuze van Oisterwijk naar Utrecht te verhuizen voor de liefde misschien een té grote concessie?
Even dacht ik mijn oplossing te hebben gevonden in de camper. Maar steeds als ik terug kwam van een reis, lang of kort, was het contrast van de natuur naar de stad weer zó groot, dat ik me afvroeg of de camper me wel bracht wat ik nodig had? Mijn heimwee ‘on the road’ maakte me duidelijk dat mijn thuis nog steeds bij Arthur was, of dat nu in Utrecht was of ergens anders. Dus bleef ik 'zoekende'...
Gelukkig is er voor alles een oplossing. En dat was voor mij dus een koptelefoon, waardoor ik mezelf beter kan afsluiten van de buitenwereld wanneer ik de behoefte voel. Ik had eerder nooit gedacht aan de optie van een koptelefoon. Ik vond het geloof ik vooral iets voor de jongere generatie ofzo? Ik deed het lange tijd met mijn Apple oortjes. Hoor mezelf nog denken “Dan kan ik het verkeer tenminste horen”. Maar juist dat verkeer maakte dat ik steeds maar niet de rust kon vinden in deze altijd drukke stad.
Na gedegen onderzoek koos ik voor de Sony WH-1000XM4 en ik heb er nog geen dag spijt van gehad. Ik kon vanochtend onder de douche al zó verlangen naar mijn ochtendwandeling mét koptelefoon, helemaal opgaand in de muziek, richting mijn vaste koffietentje waar ik dit blog schrijf onder het genot van een verse cappuchino. De rust onderweg hier naartoe maakt dat ik dankbaarheid voel in plaats van ergernis, dat ik me kan richten op de voordelen van de stad (zoals een koffietentje wat al om 08:00 uur open is) in plaats van de nadelen.
Maar het belangrijkste is wat de muziek doet met mijn energie, mijn geduld, mijn gedachtes en de manier waarop ik de wereld 'zie'. Het is voor mij misschien wel het belangrijkste moment van de dag, om te connecten met mezelf, met mijn binnenwereld, met mijn fantasie, met de romantiek van het leven. Het legt voor mij als het ware een sluier van liefde over alles heen. Het maakt dat ik de wereld ‘anders’ kan waarnemen, zachter, mooier, liever, met een dieper begrip voor alles en ieders weg. Als een roze bril.
Even denk ik "Hoe zou de wereld eruit zien als we allemaal een roze bril zouden dragen? Als we ’s ochtends allemaal dié muziek zouden luisteren waar we helemaal gelukkig van worden? Muziek die ons voedt, die ons verbindt en die ons in de beste ’state of being’ brengt?"
Het ontspannen en niet overprikkelt zijn maakt dat de liefde in mij kan stromen en dat ik het beste van mezelf kan geven, aan mijzelf én aan mijn omgeving.
Dus zeg ik...Meer roze brillen in de winkels…én koptelefoons! Hoewel er natuurlijk niets gaat boven het échte contact met elkaar. Laten we dát vooral niet vergeten.
Mooi weekend allemaal.
Liefs, B<3
Comentarios